Bir şeyim yok

Önümdeki defter ile bakışıyoruz, ne kadar süre geçti bilmiyorum. Zaman kavramına dair tek bildiğim garsonun üçüncü bardağımı benden aldığı..

-yine limonlu çay lütfen

+tabi efendim

Bence kum saatlerinin yerine 'çay' zamandan sayılmalı,

mesela ''bir bardak çay kadar dinleyebilirim sizi''

Muhabbetine doyamadığım bir insan ile yavaş yavaş bir şarap gibi yudumlarken çayımı, çabuk kalkmak istediğim bir yerden susamışçasına içebilirim. Peki ya şu an karşımda hiç kimse yokken nasıl içtim? Hatırlamıyorum.

Önümdeki defter ve ben, her ikimiz de ne yazacağımı sabır ile bekliyoruz.

Aslında bu defteri ilk aldığımda ne kadar da hevesliydim o kadar çok anlatacağım heyecanlar, ilk'ler, içimden dolup taşan imgeler simgeler anılar vardı ki, sanırım hepsini unuttum.

Garson tekrar gelmeden bir şeyler karalamalıyım artık ama sanki düşüncelerim tıkandı ne zamandır böyleyim? Hatırlamıyorum.

Yazmaya bir yerden başlamalıyım o yüzden hatırladığım en son şeyden bahsedeyim:

Sanırım dün ya da dünden önce belki de üç gün önce tam hatırlamıyorum o çok sevdiğim saçlarımı kestim ve sonbahar rengine boyadım.

O saçlar ile birlikte omuzlarımdan yerlere dökülen sonra da çöpe attığım siyahlar anılarımdı, yaşanmışlıklarımdı.

O koyu siyahlığım beni sadece bunalıma sokan bir karanlık değildi, bazen ay ışığındaki bir gece tasavvuru, mehtaplı bir gecenin huzuruydu, dinlendiğim geceler ve gizlediğim tatlı anılarım, kaçamaklarımdı.

Birde bu siyahlara musallat olan beyazlarım vardı, onlar hakkında güzel bir şey söyleyemeyeceğim onlar içsel çatışmaların getirdiği çelişkilerimdi beni yaşlandıran sukûtuhayallerimdi siyahlığımın üzerindeki o birkaç beyaz tel..

Şimdi hepsinden kurtuldum.

Belki de sabırla büyüttüğüm duygularım gibi uzattığım siyah saçlarım ile ilmek ilmek ördüğüm bütün anılarımdan ve ağırlığımdan kurtulduğum için artık yazacak bir şeyim yok.

-Buyrun çayınız,

şey bu arada iyi misiniz?

- Teşekkürler iyiyim, bir şeyim yok.

Sabo Kosimova